تيكءتيكءتيك!صداي ثانيه ها

هيسءهيسءهيسءصداي سكوت!

فكرءفكرءفكرءصداي ذهن!

اتاقم پر شده از هياهو...

حوصله ام خودش را به در و ديوار مي كوبد اما گويي اين اتاق دري به بيرون ندارد.

شايد زمان متوقف شده و ساعت اتاقم فقط اداي گذر زمان را در مي آورد!؟

 یادها فراموش نخواهند شد،حتی به اجبار!

 و دوستی ها ماندنی اند حتی با سکوت!

دیر گاهیست که تنها شده ام،قصه ی غربت صحرا شده ام،من که بی تاب شقایق بودم،همدم سردی یخ ها شده ام،کاش چشمان مرا خاک کنید،تانبینم که چه تنها شده ام.

این چنین بیگانه از آوارگی کردی مرا / عاشق و همسایه ی دیوانگی کردی مرا

درس عشقم با کلامی پر محبت داده ای / بنده ی شادابی و آزادگی کردی مرا

ای که معنای سلامت حاصل از لبخند توست / پر ز شور و شادی و مستانگی کردی مرا

بنده ی عشقت شدم در سایه ی زیبای تو / غرقه ی عشق خود و دردانگی کردی مرا

فارغ از درد زمین و آسمان و این جهان / اهل دنیای غم و بیخانگی کردی مرا

آن زمانی که دلم از عشق تو معنا گرفت / چون زلیخا سمبل دلدادگی کردی مرا.

دیگر سرود چشمانت هم زیر حس دستانم گم شده است.من به پاکی گلبرگ آینه ات سوگند خورده ام و دلم بارها دست در دست آسمان غمزده،بارانی شده است...تار و پود وجودم از انبساط گرم نگاهت موج شکفتن برداشته و ساز بینوای دلم از رنگ حضورت شوق سرودن گرفته است.

من یه سرزمین دور پشت پرچین خیال          تو مثل یه آرزو،مثل رویای محال

تو همون جزیره ای با تنی روشن و گرم         واسه موج های قشنگ،دست تو بستر نرم

من یه سرزمین دور،خیلی تنها و غریب         تو همون پنهان شده پشت دریای مهیب

ما به هم نمی رسیم بین ما فاصله هاست         گریه های خودمم پر غرور و بی صداست

بین ما فاصله هاست،سخت و سنگین و سیاه      مثل آسمون عمیق،اما در فراق ماه

من یه سرزمین دور،تشنه و وحشی و خیس       از من خسته ترین قصه ی غم بنویس!

تا ته قصه چه پیدا و چه پنهون با توام / زیر آواره مصیبت یا که بارون با توام

دل به دریا زدم و کاری به دنیا ندارم / تو سکوت سنگیه دنیا غزل خون با توام

هر چی تنهاتر بشی دنیا تو رو کمتر می خواد / خودت اونوقت می بینی چقدر فراوون با توام

سخت گرفته همه دنیا که تو رو رها کنم / تو هجوم سختی ها ببین چه آسون با توام

تو زمستون سیاه و سینه سوز روزگار / سخته باور مثل جنگل تو بهارون با توام

غرق موج عشقتم هر جا بری باهات میام / تو سکوت برکه و خروش کارون با توام

هر چی تنهاتر بشی دنیا تو رو کمتر می خواد / خودت اونوقت می بینی چقدر فراوون با توام

سخت گرفته همه دنیا که تو رو رها کنم / تو هجوم سختی ها ببین چه آسون با توام

زندگی خاطره ای است

زندگی تکثیر ثروتی است به نام"محبت"

پس به محبت قسم:هیچ گاه فراموشت نخواهم کرد؛یاد تو همیشه در قلبم نشانگر خوبی و محبت های بی دریغ توست.../.

می نویسم به او

به او که روزی عشق بزرگ من بود و خودش با دستهای خودش این عشق بزرگ را به تباهی کشید و بدوش انداخت.نوشتم به چشم هایش که روزی مال من بود.نوشتم ای ستارگان آسمان دلم کاش همیشه همانطور کور مانده بودید تا امروز به خورشیدی دیگر خیره نمی شدید کاش هرگز چشم به دنیای پر زرق و برق ما روشن نمی کردید تا امروز با خیرگی ریشه و نهال عشقم را بسوزانید.

نوشتم کاش همانطور کور مانده بودید تا این همه نور فریب تا ابد برای دیدن خوبی ها و احساسات کورتان نمی کرد.نوشتم کاش همانطور کور مانده بودید.... ای ستارگان آسمان دلم.